Jeden

 Hey - Piersi ćwierć

 *

 "Sens,
ty sensem nie czaruj mnie,
nie próbuj uwieść sztuczką tanią jak łach"

Gdy rano wstałam, a później ubrałam się, Kamil jeszcze spał. Była już prawie siódma, więc zrobiłam nam śniadanie. Pewnie zapytacie: „A co to w ogóle ma być? Taka wielka modelka, uważająca się za pięknisię, robi sobie sama śniadanie?”. Otóż to! Uwielbiam gotować, piec, smażyć, a nawet robić zwykłe kanapki.

Co do drugiego stwierdzenia, to macie rację, uważam, że jestem piękna. Ale wyobraźcie sobie to: przez kilkanaście lat, dzień w dzień, wmawiano wam, że macie talent i umiecie ślicznie rysować, nawet jeśli to tylko bazgroły. W pewnym momencie zaczynacie wierzyć, że to prawda.

Tak właśnie było ze mną. Najpierw słyszałam od rodziców, że jestem śliczna (nie było rodzeństwa, byłam tą upragnioną, cudowną jedynaczką, bardzo rozpieszczoną), a także od tych wszystkich cioć i wujków. Później mówili mi to zakochani we mnie chłopcy. Wzrok zazdrosnych dziewczyn też wiele mi zdradzał, chociaż one same nic nie mówiły.

-         Cześć piękna… - nawet Kamil tak mówił. No proszę. – Zrobiłaś śniadanko? Jak miło – uśmiechnął się rozbrajająco. Był przystojny, chyba najprzystojniejszy z całej zgrai facetów, których miałam.

-         Cześć. Zrobiłam śniadanie, przed chwilą skończyłam – w ciuchach wskoczyłam do łóżka. Gdzieś musiałam jeść, a taca stała właśnie tam.

Położyłam się obok mężczyzny, starszego ode mnie o rok i zaczęłam jeść. Objął mnie lewym ramieniem, a prawą ręką trzymał kanapkę.

Zmierzyłam go wzrokiem. Był wyższy ode mnie, na oko miał sto osiemdziesiąt pięć centymetrów wzrostu. Seksowny, umięśniony brzuch i mięśnie na ramionach. Regularne rysy twarzy. Blond włosy, nie za długie, nie za krótkie. Niebieskie, niewinne oczy. Mocno zarysowana szczęka. No i te usta… śliczne, nie ma co. Nos może nie drobniutki, ale też nie psuł ładnej twarzy.

Nie, nie zakochałam się. Oceniam na trzeźwo.

-         …ej! Czemu się tak na mnie patrzysz?

-         Przepraszam, zamyśliłam się – by ukryć zakłopotanie chwyciłam najmniejszą ze wszystkich kanapek i ugryzłam. Gdy przełknęłam odezwałam się ponownie. – Wiesz, o ósmej muszę być w agencji, mam sesję zdjęciową na okładkę katalogu, a później jeszcze będę pokazywać na sobie ciuchy pewnej firmy. Za piętnaście muszę wyjechać, inaczej nie zdążę. Ty też jakoś tak będziesz musiał wyjść.

Spojrzał na zegar wiszący na czerwonej ścianie. Wskazywał siódmą dziesięć.

-         Mamy jeszcze ponad pół godziny dla siebie – stwierdził, a ja jęknęłam cicho.

-         Ale Kamil… jestem już ubrana.

-         Nie o tym mówiłem – mruknął. – Możemy po prostu porozmawiać – po raz kolejny ślicznie się uśmiechnął i przyciągnął mnie do siebie.

Odstawiłam stolik z jedzeniem na podłogę, po czym przytuliłam się do mężczyzny, kładąc głowę na jego nagim torsie. Zamknęłam oczy, wchłaniając zapachy.

Zawsze to robiłam, zawsze to lubiłam. Czułam się bezpieczna jak nigdy, ramiona mężczyzn dawały mi to poczucie, że byłam szczęśliwa chociaż na moment. I mój nos czuł się idealnie. Delikatny zapach perfum i naturalny zapach jego ciała. Było przyjemnie, czas lekko płynął, ja wsłuchując się w rytm serca Kamila kompletnie zapominałam, że znajduję się w mojej żółto-czerwonej sypialni.

…nie, nie zakochałam się. Po prostu oddałam się chwili.

Na czym skończyłam? Ach, tak! Sypialnia z kilkoma szafami, zbitymi z jasnego drewna znikła, ja nie mogłam uwierzyć, że wciąż jestem w pomieszczeniu z biurkiem przy oknie, z panelami na podłodze i małym, puchatym dywanikiem przy łóżku. Czułam się…

…jak w domu.

Mieszkanie nie równało się domowi. Dom to było obojętnie jakie miejsce, ale w które wkraczasz i jesteś szczęśliwy. W którym jesteś i wypełnia cię mieszanina znajomych zapachów. Dla którego jesteś najważniejszy, albo bardzo ważny.

…w którym jesteś dla kogoś – przebiegło mi przez myśl, ale zaraz ją wymazałam.

…jestem bezdomna – kolejna myśl, którą wyrzuciłam do śmietnika we własnej głowie. Miłość nie istniała! Uśmiechnęłam się mimo to do siebie, bo wierzenie w to dawało mi sporo przyjemności. Mogłam robić to, co chciałam, bez obawy, że powinnam poczekać na drugą połówkę. Dawało mi to nieograniczoną wolność, nie musiałam się z nikim kłócić o błahostki. Było mi z tym dobrze, a jednak trochę przykro, że nie ma tego uczucia o którym wszyscy mówią. Ja jednak swoje wiem.

Poczułam ciepłe usta Kamila na swoim czole, a później szept:

-         Muszę się ubrać. Za chwilę wychodzisz, a ja nie chcę siedzieć cały dzień w twoim mieszkaniu. Jeśli będziesz miała czas, to przyjdę wieczorem. Chociaż nie wiem, bo mam zmianę popołudniową, czyli zaczynam o trzynastej, a kończę o dwudziestej pierwszej. Nie wiem czy będziesz chciała – typowa zagrywka, najpierw zapewnić, że się chce, później zasiać wątpliwości i udawać, że okoliczności nie sprzyjają. Normalnie powiedziałabym, że nie chcę, ale postanowiłam ciągnąć to dalej. Poza tym – cholernie szybko minęło mi to pół godziny!

-         Chcę, chcę. Tylko jak będziesz wychodził od siebie, to zadzwoń, będę miała chwilę, żeby się przygotować – puściłam mu oczko i zachichotałam.

-         A ty tylko o jednym…

-         Miałam na myśli kolację, na przykład – odparłam, chichocząc ponownie.

Wstałam z łóżka i patrzyłam jak zakłada spodnie, uśmiechając się pod nosem.

Ciekawe, czy był szczęśliwy. Zrobiło mi się jakoś dziwnie. Uśmiechałam się dzielnie, ale żałowałam, że moje szczęście się już ulotniło. Mimo tego, że od początku wiedziałam, że takie coś odczuwam przy każdym facecie, który mnie przytula. Ale z każdym innym byłam przez chwilę coraz mocniej przygnębiona, gdy to się kończyło.

-         Dobra, ja lecę – przywarł do moich ust swoimi i pocałował namiętnie.

-         Do zobaczenia – odparłam z uśmiechem.

Do agencji modelek o nazwie „Flower”* dotarłam o godzinie ósmej. Joasia „Jenny” Kowalik przygotowała mój makijaż. Dzisiaj delikatny, takie polecenie z góry. W sumie lubiłam Jenny, nie była ani wredna, ani głupia. Po prostu miła, ciepła osoba, ale czuję, że gdybym jej o sobie opowiedziała głębiej, nie potrafiłaby mnie zrozumieć.

-         Cześć – podszedł do mnie Karol i dał mi buziaka w policzek.

-         Witaj – powitałam go wesoło.

Pewnie pomyśleliście: „A to małpa! Niby Kamil, niby tu tak, a teraz co! Jakiś Karolek! A to głupia, wredna zołza! Zdradza!”. Nie, nie gram na dwa fronty. O ile inny chłopak co dwa tygodnie mi nie przeszkadzał (w końcu sami tego chcieli…), zdrada nawet nie wchodziła w grę.

Karol Kaczmarek to mój fotograf. Świetny facet, przystojny, miły, wierny, jak mało który. Może uwierzyłabym w miłość, gdyby nie to, że był gejem.

I w sumie to jedyny mój przyjaciel. On mnie rozumiał, on chciał, bym z nim rozmawiała i z wzajemnością, oczywiście.

Miał równie zielone oczy co ja, czarne włosy i ładne rysy twarzy. Nie zachowywał się jak ci wszyscy geje wykreowani przez media, był spokojny i nie wychylał się. Gdyby nie to, że w marcu zaczęłam go podrywać, a on widząc moje starania od razu powiedział „Nie, Beremka (tak zwraca się do mnie zawsze). Nie chcę robić ci nadziei, więc powiem wprost – jestem gejem”. To trochę zbiło mnie z tropu, ale zaakceptowałam ten fakt, w końcu nie różnił się prawie niczym, więc czemu miałabym go odrzucać?

Przez kilka godzin w różnych pozycjach i ciuchach eksponowałam ciuchy do tego katalogu i słyszałam ciągłe „Beremka, ręka wyżej”, Beremka to, Beremka tamto…

Później usłyszałam jeszcze jedno zdrobnienie mojego imienia.

-         Beremka, pójdziemy do Czarnego Kota?*² Pogadajmy.

-         Dobrze.

Postanowiliśmy pójść pieszo, bo knajpa mieściła się naprawdę blisko. Gdy już kelnerka przyjęła nasze zamówienia i odeszła, z moich ust wyrwało się krótkie zdanie, wprawiające w osłupienie zarówno mnie, jak i Karola. Sama nie zamierzałam tego powiedzieć, wymazałam tę myśl z mojego umysłu:

-         Jestem bezdomna.

*owa agencja nie istnieje

*²owa restauracja nie istnieje (a jeśli istnieje, to z pewnością się na niej nie wzorowałam)

*

Dobry wieczór! :)
Zaczynamy. Jeden... jest jakie jest, wprowadzam Was trochę w świat Bereniki vel. Stelli.
Jestem już troszeczkę zmęczona, więc nie przedłużając:
jeśli nie skomentowałam czegoś pod Waszym blogiem, to przepraszam. Z pewnością uczynię to w najbliższym czasie. :)

Pozdrawiam serdecznie. :)