Trzynaście

Coma - Anioły

*

"Na pewno jesteś, bo wierzę
Ukrywasz skrzydła wtulone
Zechciej mnie zabrać ze sobą
Jeżeli jesteś
Aniołem"

Czas w Kotaryniu płynął mi wolniej niż w Warszawie. Wieczorami prowadziłam długie telefoniczne rozmowy z Kamilem i czułam się nieco zazdrosna o Karola, który nie zadzwonił do mnie ani razu, a gdy wreszcie ja do niego zadzwoniłam, powiedział, że nie ma czasu, bo jest u niego Liliana. Zgrzytnęłam zębami, powiedziałam, że miłego wieczoru im życzę i się rozłączyłam, bo co miałam powiedzieć?

Szczerze mówiąc miałam ochotę odpocząć od Karola, spowodować, żeby zatęsknił. O Upiornej też nie miałam zbyt ciepłych myśli, jakoś nie potrafiłam przełknąć tego, że Kamil mógłby jakimś cudem na nią polecieć bez mojej zgody. I wiecie co? Wtedy miałam ochotę złapać Wojciechowskiego za rękę, pociągnąć w byle jaki pociąg i zwiać gdzieś na kraniec Polski. Odciąć się od wszystkich naszych znajomych, ba! Nawet od rodziny. Po prostu odizolować się.

Nie żeby tam miłość, ale ostatnio czułam, że tylko on mnie rozumie. Tylko on, nawet mama nie umiała tak ze mną rozmawiać, jak ostatnimi czasy on. Problem w tym, że go nie kochałam. Naprawdę, chciałabym, ale gdyby tylko miłość istniała… a nie istnieje. Prawda? Jednak często rozważałam słowa mojej mamy. Honorata Król na pewno czuła, że nie mam racji, ale ja wiedziałam swoje. Chyba…

Codzienne spacery robiły mi naprawdę dobrze. Czułam się świeża i odprężona. W środę spotkałam na mojej drodze Cypriana, po raz kolejny. Znów powitał mnie cynicznym uśmiechem, od razu ciśnienie mi skoczyło. Wiecie, pewni ludzie są jak klapki na obcasach. Po prostu ich nie lubię.

-          Droga Bereniko! – ukłonił mi się w zdecydowanie przesadnym geście. – W sobotę są Koty Jesienne, zatem – nie odmawiaj, pójdź ze mną.

-          Nie mogę odmówić, z tego co pamiętam – rzuciłam okiem na trzymaną w jego ręce ususzoną gałązkę wierzby.

-          To dobrze pamiętasz. Przyjadę po ciebie o szesnastej trzydzieści w sobotę, bądź gotowa.

Pożegnałam się z nim i poszłam do domu. Głupie zwyczaje!

Już pędzę z wyjaśnieniami. W mojej rodzinnej miejscowości w drugą sobotę września zawsze jest organizowany bal – właśnie Koty Jesienne. Panowie zapraszają wówczas panny na owy bal. Dziewczyna może odmówić bez konsekwencji tylko wtedy, gdy chłopak nie trzyma przy sobie kotków z wierzby – najczęściej wyjętych z palemki z Soboty Palmowej. Jeżeli zaś takowe posiada – to dziewczyna albo musi się zgodzić, a jeżeli odmówi pierwszemu, który zaprosi ją w ten sposób, jest wykluczona z zabawy. Nikt nie może przyjść bez pary, a dwójki wchodzą i wychodzą razem. Głupie zwyczaje!!! Liczyłam, że zaprosi mnie ktoś inny, albo, że nie pójdę. A tu proszę, zostałam zaproszona przez największego cynika i idiotę tej miejscowości! I się zgodziłam!

A może wymówię się złym samopoczuciem…?

W kolejnych dniach nie widziałam Cypriana na uliczkach Kotarynia.

Ale przyszła sobota. Z moich rozterek zwierzyłam się rodzicielce, która kazała mi wyjąć z torby podróżnej jakąś sukienkę i zrobić sobie fryzurę i pójść na bal. Zdziwiłam się, bowiem dobrze wiedziałam co ona sądzi o tym zwyczaju – podobnie jak ja, że jest głupi i bezpodstawny, ale stwierdziła, że potrzebna mi jest odrobina odpoczynku. Próbowałam się wymigiwać, ale z Honoratą Król nie ma takiej możliwości.

Włożyłam zieloną sukienkę w białe groszki. Była ona wykonana z delikatnego materiału, wiązana na szyi. Do tego na nogach miałam intensywnie zielone szpilki, połyskujące w świetle. Mama zrobiła mi śliczną fryzurę – część włosów opadała, zakręcona lokówką, a część była upięta w koka. Sama wykonałam sobie z japońską precyzją makijaż, stosując wiele sztuczek, których nauczyłam się podczas obserwowania zabiegów makijażystek na mojej twarzy. Zeszłam w tym stanie na dół, oceniając mój wygląd na bardzo dobry, a tata aż gwizdnął z podziwem.

Doczekałam do szesnastej trzydzieści, w międzyczasie wynajdując zieloną torebkę – kopertówkę, do której wrzuciłam parę drobiazgów. Kamilowi wysłałam sms, żeby się o mnie nie martwił, bo dziś wieczorem wychodzę na imprezę… Wysyłając go miałam sporo wątpliwości, ale rozwiałam je klikając „Wyślij” i wyłączając telefon.

W końcu pod furtką mojego domu zobaczyłam biały samochód, nie był on najnowszy, ale wrakiem też nie był. Nie ma co, Cypek odbił się od dna.

Wsiadłam do jego samochodu, po raz kolejny czując jak wypełniają mnie wątpliwości; starałam się ich pozbyć, ale nie było to takie proste. Nie wierzycie? Trudno. Ja jednak z każdą mijającą w ciszy minutą byłam coraz bardziej przekonana o tym, jaki to głupi pomysł. Źle, że z nim pojechałam, wtedy jednak nie było już wyjścia… Czyli po prostu musiałam jechać.

Wysiadając dostrzegłam, że Cyprian wygląda naprawdę nieźle, ubrany w garnitur. Jednak jego cyniczny uśmiech – mimo że na swój sposób uroczy – niszczył cały efekt. Weszliśmy razem, trzymając się za ręce – jak to było w tym głupim zwyczaju. Później oczywiście usiedliśmy przy stole obok siebie. Na sali pół miejsc było już zajętych, więc wtopiłam się w tłum i zaczęłam rozmowę z siedzącą obok mnie nastolatką. Miała chyba szesnaście lat, na imię Zuzia i była bardzo zdziwiona obecnością modelki na Kotach Jesiennych. Zaśmiałam się tylko, słysząc tę uwagę i zaczęłam toczyć z nią luźną konwersację, dopóki nie porwał jej do tańca młody brunecik, przy którym Zuzka zrobiła się czerwona na twarzy. Ładna z nich para – skomentowałam w myśli.

-          Zatańczysz? – usłyszałam głos Cypriana. Skinęłam głową.

Jak na złość, puścili wolnego.

Przytulałam się w tańcu do Cypka, jednak czułam się zdecydowanie niezręcznie. Było mi niewygodnie, chociaż mój partner tańczył wybitnie dobrze. Zwyczajnie nie chciałam być na tej imprezie – tym bardziej, że ja po prostu nienawidziłam imprez. W końcu nadszedł koniec melodii i mogłam spokojnie oddalić się na miejsce, przy którym zostawiłam torebkę. Wysączyłam drinka, podanego mi przez kelnera. Napój był nawet smaczny, raczyłam się nim, niczym nektarem bogów. Później wypiłam parę kolejek z sąsiadami – Grzegorzem i Karoliną, Jackiem i Olą, Piotrkiem i Kamilą. Zaczęło mi szumieć w głowie, po raz kolejny poproszono mnie do tańca. Cyprian nie pił, w końcu jako były alkoholik mógł wrócić do nałogu.

Myliłam kroki, lekko plątały mi się nogi. Po raz kolejny zostałam odstawiona do stolika. W końcu przysiadł się do mnie Cypek, który tańczył prawie cały wieczór. Wypiłam jeszcze jedno piwo i to był mój błąd. Teraz już byłam zdana na łaskę lub niełaskę Cypriana, zważywszy na to, że pary mogą wychodzić tylko i wyłącznie razem.

Mężczyzna usiadł obok mnie i zaczął mówić.

-          Ech, wiesz? Kinga to była prawdziwa miłość – kiwnęłam głową, wymamrotałam coś pod nosem i zamilkłam. – Rzuciła mnie na ślubnym kobiercu, bo byłem bezpłodny… Wcześniej mówiła, że jej to nie przeszkadza, że i tak mnie kocha. Że w razie czego adoptujemy dziecko.

-          Zwykła suka! – skomentowałam.

-          Chyba tak, skoro zależało jej tylko na zranieniu mnie. A później… staczałem się tylko na dno – mówił smutno. Dałam mu się zwieść, cholera jasna, psiakrew.

W drodze do wyjścia kontynuował swoją opowieść, wsiedliśmy do jego samochodu i odjechaliśmy, a on dalej mówił…

*

Obudziłam się. Warszawa, Kamil obok mnie…

Nie, nie, nie! Cholera jasna! To nie Kamil. I nie Warszawa.

To Cyprian. I Kotaryń.

Leżałam naga w jego łóżku i potwornie bolała mnie głowa. On był obok mnie i wgapiał się w sufit, a uśmiech nie schodził mu z twarzy.

-          No, no… nie sądziłem, że tak łatwo cię zdobyć. Tylko kilka razy wymamrotałaś, że masz faceta i dałaś się rozebrać… - powiedział, a w dość ładnym, ale skromnym pokoju zabrzmiał jego śmiech. – Boże, nie wierzę. Ty jesteś przerażona! – spojrzał na mnie i od razu wiedział co czuję. Zresztą – nawet nie próbowałam kryć moich uczuć. – Nie bój się, w ciążę nie zajdziesz, jestem całkowicie bezpłodny.

-          Jesteś… chujem. – rzuciłam inwektywą, bo na nic więcej nie było mnie stać. – I niczym więcej.

Teraz jednak myślę, że się myliłam.

Ludzie stają się aniołami tylko przez cierpienie. Niektórzy jednak, nie mogąc udźwignąć ciężaru opuszczonego na ich barki, stają się czarnymi aniołami. I niszcząc siebie, chcą widzieć jak inni również upadają…

Uleczyć ich może tylko miłość.

On był właśnie takim czarnym aniołem, a lekarstwem na całe jego zło była miłość… ta właśnie miłość, w którą nie wierzyłam.

Bo w tamtym momencie w nią uwierzyłam. I zrozumiałam, że Kamila kocham nad życie. Że go kochałam, od pierwszego momentu, w którym powiedziałam: Nie, nie zakochałam się. Oceniam na trzeźwo. Że po prostu bałam się do tego przyznać.

I że teraz go stracę, zupełnie już bezpowrotnie, jeśli się o wszystkim dowie.

Zabrałam Cyprianowi kołdrę, pozbierałam ciuchy z podłogi i poszłam szukać łazienki, w której się ubrałam.

Od początku wiedziałam, że Koty Jesienne to zły pomysł, cholera jasna, psiakrew.

Wróciłam się do pokoju, w którym leżał Cyprian. W samych bokserkach wyglądał niezwykle pociągająco, ale nie dla mnie. Ja czułam do niego wstręt. Nałożyłam szpilki na nogi, złapałam torebkę w rękę.

-          Może cię podwieźć? – głos Cypriana przerwał ciszę.

-          Jesteś chujem – odparłam mu gwałtownie i wyszłam.

Już w połowie drogi zdjęłam szpilki i do domu powróciłam na boso. Nie przejmując się pytaniami mamy weszłam na górę, do mojego pokoju i od razu zdjęłam sukienkę. Zmięłam ją w rękach i rzuciłam do torby podróżnej. Może lepiej od razu do kosza? – zapytałam siebie w myślach. Weszłam do łazienki na górze i odkręciłam wodę. Gorący prysznic na gorące ciało (do którego czułam wstręt) i na gorące myśli. Nie ma szans, żebym kiedykolwiek zaznała spokoju.

I co teraz? Jak wrócić do Warszawy? Jak nie dać po sobie poznać, że coś jest nie tak, skoro wszystko jest nie tak?

Długo pozwalałam na to, by ciepłe strumienie wody spływały po moim ciele. Razem ze łzami, którym wreszcie umożliwiłam pokazanie się na twarzy.

To nie tak miało być.

Wyszłam spod prysznica, owijając się w ręcznik. Bieliznę wyrzuciłam do kosza, nie miałam ochoty jej więcej widzieć. Jeszcze w ręczniku poszłam do mojego pokoju, gdzie jednym mocnym ruchem podarłam zieloną sukienkę i ją również wyrzuciłam do kosza. Rzuciłam się na łóżko z furią i oddychając niespokojnie po raz kolejny i nie ostatni tego dnia rozpłakałam się jak rzucona nastolatka. Ktoś zapukał w drzwi mojego pokoju; szczerze powiedziawszy nawet nie usłyszałam, bo, poza tym – nie chciałam słyszeć. Chciałam zniknąć lub cofnąć czas, ale nie było takiej możliwości.

Usłyszałam jak w moim pokoju otwierają się i zamykają drzwi, a po chwili ktoś przysiada na brzegu łóżka i głaszcze mnie po plecach.

-          Kochanie… córciu – głos mojej mamy nie uspokoił mnie. – Co się dzieje? – nie miałam ochoty odpowiadać na to pytanie.

-          Miałaś rację, miłość istnieje… ale rani.

-          Czy ty… zakochałaś się w Cyprianie? – zapytała nieco głupio.

-          Nie! Ale… ale poszłam z nim do łóżka, bo byłam pijana. Wiem, że to żadne wytłumaczenie, ale ja siebie nie kontrolowałam. I dopiero po tym zrozumiałam, że kocham Kamila. I że strasznie za nim tęsknię. I że mogę zrobić dla niego wszystko – usiadłam na łóżku.

-          Dziecko – powiedziała tak spokojnie, że aż przeszły mnie dreszcze – nie maż się. Czasu już nie cofniesz, a jeśli Kamil cię naprawdę kocha, to zrozumie, że Cyprian się nie liczy, mówię ci. I przede wszystkim: nie pij więcej, skoro później się nie kontrolujesz.

-          Nigdy więcej nie tknę alkoholu – przyrzekłam. Sama nie wiem komu: mnie czy mamie. – Ale Kamilowi się nie przyznam. Bo co, jeśli mnie zostawi?

-          Dobrze, zrób jak uważasz. Ale… ech, nieważne. Ubierz się i doprowadź do porządku. Nie maż się, już nic nie poradzimy. – powiedziała i otworzyła drzwi mojego pokoju. – Ale i tak mu powiesz, prędzej czy później. Wyrzuty sumienia cię doprowadzą do dna – szepnęła, ale i tak usłyszałam.

Honorata Król może się wydawać chłodna i opanowana. Ale w tej sytuacji tylko to było mi potrzebne. Kocham tę kobietę, jak nikogo innego. To najlepsza matka na świecie.

*

Tu-du-du-duum. Powiało grozą :D
Hm, może trochę mi żal Beśki. No, trochę tak.

Czekam na Wasze opinie.
Jeśli chodzi o szkolny etap konkursu biologicznego, to podobno się zakwalifikowałam, chociaż nie mam zielonego, skoro o bioli mowa, pojęcia jakim cudem...

Pozdrawiam. :)