Dwadzieścia jeden

Piotr Rogucki - Szatany

"Poginęły mi rady od mamy,
by w zimie się ciepło ubierać,
nie zadawać się z chuliganami,
cholera!"

Pierwszy listopada, dzień odwiedzania grobów. Razem z Kamilem byłam pomodlić się przy grobach jego dziadków, potem pojechałam odwiedzić groby moich do Kotarynia. Zobaczyłam się z rodzicami, którzy ucieszyli się z mojej wizyty, a także z siostrą mojej mamy, Heleną. Nie było niestety okazji, żeby porozmawiać z mamą na osobności, a przez telefon nie lubiłam rozmawiać ani ja, ani ona. Musiałam więc poczekać do następnej wizyty, by z nią porozmawiać, ale tak konkretnie, długo i poważnie.

Weszłam do domu, w którym panował półmrok. W sumie nie było późno, ale szybko zapadał zmierzch, więc godziny wieczorne nie sprzyjały spacerom. Miałam wejść do sypialni, bo nigdzie indziej nie znalazłam Kamila, więc musiał być tam. Nie weszłam do pokoju, pozostając jedynie przy uchylonych drzwiach. Zobaczyłam mężczyznę mojego życia, leżącego na łóżku. Od poniedziałku – miał jeszcze dwa dni swobody – zaczynał rehabilitację. Mimo to wściekał się na siebie, że nie może nic zrobić. Próbował poruszać swoimi nogami, wyraźnie już zdenerwowany, nie mogłam tego nie wyczuć, mimo tego nie odezwałam się. Patrzyłam zza uchylonych drzwi na próby mężczyzny, który ściskał swoje udo i podnosił nerwowo w górę, po czym je opuszczał, i słuchałam słów, które jak na niego były bardzo wulgarne. Nigdy wcześniej nie widziałam go w takim stanie, tak bardzo sfrustrowanego, wściekłego wręcz.

-          Cholerne nogi, pieprzony wypadek, głupie życie! Nigdy nie układa się tak, jakbym chciał! Zawsze musi być coś nie tak, zawsze coś musi się spieprzyć! I dlaczego, co ja ci zrobiłem, Boże?! No co?! Wiem, mam Beśkę, mam ją, ale jednocześnie wiem, że jej nie mam. Ona nie należy do mnie, ona jest wolna, w każdej chwili może mnie zostawić i nie wrócić – miałam już się odezwać, ale coś kazało mi milczeć i wpatrywać się w zrozpaczoną twarz mojego chłopaka. Serce rozpadało mi się na kawałki, gdy go takiego widziałam. – Ale nie zrobi tego. Ona mnie kocha, ja to wiem i… Boże, po co ja do ciebie mówię. Nie pomożesz mi, na pewno nie bezpośrednio. Pieprzone nogi!  - rzucił, a potem zaprzestał prób poruszenia nogą.

-          Nie wszystko tak od razu, kochanie – powiedziałam, wchodząc do pokoju. Podeszłam do pokoju i pocałowałam go w czoło, to podobno uspokaja. Mnie w każdym razie jego miękkie usta na moim czole zawsze uspokajały. – Od poniedziałku idziesz na rehabilitację, na pewno wtedy będzie lepiej…

-          Nic nie będzie lepiej! Nie rozumiesz mnie! Nie wiesz jak to jest!

-          Masz rację, nie wiem jak to jest, ale staram się zrozumieć to, jak się czujesz.

-          Chcesz wiedzieć jak się czuję?! To nagle zostaw swoje całe życie, usiądź na wózku i miej perspektywę tego, że swoje nogi odzyskasz dopiero za parę miesięcy! No proszę, on tam stoi, masz, siadaj i jedź!

-          Kamil, proszę cię…

-          Nie zaczynaj znowu, tak? To chciałaś powiedzieć?! Mam już dosyć tego wszystkiego, całego gadania, będzie dobrze, będzie dobrze! Nie jestem w stanie nawet porządnie zająć się Maksem, odebrać go ze szkoły, zrobić cokolwiek! Nie mogę gotować, bo wszędzie blaty są za wysokie! Daj mi spokój Beśka, bo ja chcę wrócić do pracy, a nie mogę, przez jakiś głupi wypadek, bo debil, który teraz jest przesłuchiwany, we mnie wjechał! Nie rozumiesz nic!

-          Ale próbuję! Nie wyżywaj się na mnie! – krzyknęłam, ale w moich oczach gromadziły się powoli łzy. Zamrugałam gwałtownie, by nie pozwolić im mnie opanować, odezwała się we mnie jednak ta wrażliwsza strona. – Jest przesłuchiwany? To chyba dobrze – powiedziałam cicho, łamiącym się głosem. Zawsze tak było, gdy kłóciłam się z kimś, na kim mi zależało, potrafiłam wziąć całą winę na siebie, byle już przestać, a gdy wojnę słowną prowadziłam z osobą, której nie lubiłam mogłam ją toczyć wręcz latami.

-          Tak, jest przesłuchiwany, przecież ci powiedziałem! Ale to nienajlepiej, bo to syn komendanta, więc praktycznie rzecz biorąc nie mam żadnych szans!

-          Masz szanse, zawsze są jakieś szanse…

-          Sprawiedliwość jest ślepa, wiedzę, że podobnie jak ty, skoro widzisz wszystko w różowych barwach – warknął, a ja nie powstrzymywałam już łez.

-          Ja… chyba pójdę… - szepnęłam, bo gardło mi się ścisnęło. – Ja po prostu chciałabym, żeby było dobrze… - dodałam, stojąc w progu.

-          Beśka! Przepraszam! – usłyszałam jego krzyk, gdy zamykałam za sobą drzwi.

No i co ja miałam teraz zrobić? Uspokoiłam się trochę i zadzwoniłam do Liliany. Zapytałam się, czy mogę do niej przyjść, zgodziła się, chociaż trochę zdziwiona. Karola nie było w domu, więc gdybyśmy się pobiły, nie miałby nas kto rozdzielić… Niemniej jednak nigdy nie czułam się aż tak samotna jak wtedy. Nawet nie miałam komu opowiedzieć o tym, że po raz pierwszy ja i Kamil się pokłóciliśmy… Właściwie to Kamil ze mną…

Ale nie powinnam mu mieć tego za złe. Ja powinnam go zrozumieć, bo przecież po takim wypadku wszystko może się dziać w psychice człowieka. Tak bardzo chciałam go zrozumieć, a nie mogłam, bo taki wypadek nie jest dobrym zdarzeniem; jazda na wózku potrafiła działać destrukcyjnie. Sama słyszałam przecież, że chodzi o tę kraksę. Z drugiej strony nie potrafiłam zrozumieć jego obaw na temat tego, że go zostawię; zapewniałam go o tym, że nie pozostanie sam wielokrotnie, a mimo tego on ciągle miał wątpliwości. I dlaczego? Dlaczego? Przecież chyba nie byłam dla niego zła, okazywałam mu uczucie, odkąd tylko zrozumiałam, że go kocham… Po raz kolejny musiałam zamrugać szybko oczami, ponieważ łzy chciały spłynąć po moich policzkach. Nie powinnam się przejmować, przecież wiele par kłóci się niemal co tydzień, pomyślałam, ale zaraz odezwała się moja druga część: Tak, one się kłócą. Ale nie ty i nie Kamil. On jest inny…

Nie, nie miałam mu za złe tego, że powiedział mi to wszystko. Jeśli miał dość tych moich słów, to może nawet lepiej? Przynajmniej pozbył się złych emocji.

Doszłam do domu Liliany i zobaczyłam zapalone światło w jednym z pokoi. Zadzwoniłam dzwonkiem, po kilku minutach otworzyła mi uśmiechnięta, niska osóbka. Weszłam do środka, oglądając jednocześnie przedpokój. Muszę przyznać, że spodobało mi się tu, pomarańczowe ściany komponowały się idealnie z żółtym dywanikiem, położonym na środku. Na wprost mnie zobaczyłam salon, z zielonym, miękkim dywanem i fioletowymi ścianami. Okna były naprzeciw drzwi wejściowych, ale były małe. W rogu pomieszczenia stał szary fotel, wyglądający na wybitnie miękki. Obok niego stał mały, drewniany stoliczek, a następny do niego był drugi fotel. Siedząc na nich można było oglądać telewizję, bo telewizor był wbudowany w ścianę, naprzeciw tych foteli. W pomieszczeniu znajdowała się jeszcze sofa, również w szarym kolorze, wyglądająca na tak samo miękką jak fotele. Na ścianach znajdowały się półki, zrobione z jasnego drewna, stały na nich książki, a także na jednej, malutkiej półeczce, stał kominek zapachowy, z którego unosiła się para, wypełniając pomieszczenie zapachem wanilii. Oprócz tego przy jednej ze ścian zobaczyłam jeszcze trzy szafki, wykonane chyba z tego samego drewna, co półeczki, na których poustawiane były właśnie lektury.

Byłam nieco zaskoczona wyglądem pomieszczenia, bo bardzo mi się tam spodobało. Liliana od razu podążyła do kuchni zrobić herbaty, mimo iż zaoponowałam – nie było mi to potrzebne, wszak weszłam tam tylko na chwilę. Przez ten czas, w którym Liliany nie było w salonie zastanawiałam się jak miałabym niby to wszystko pogodzić – pracę, którą chciałam podjąć, opiekę nad Maksem, wożenie Kamila na rehabilitację i jeszcze niezbyt częste zamykanie Aresa w domu? Przecież nie mogłam się rozdzielić jakkolwiek bym chciała…

Spojrzałam na Lilianę, która zaprosiła mnie do zajęcia jednego z foteli. Wyglądała prawie tak samo jak wtedy, gdy się poznałyśmy, z tym, że teraz loczki były trochę bardziej poplątane, a oczy niepodkreślone makijażem. Tak samo jej strój był mniej dbały – zwykłe dżinsy i koszulka z jakimś nadrukiem. Mimo wszystko była urocza. Wtedy nazwałam ją słodką, teraz tak bym o niej nie powiedziała. Nie uśmiechała się, była poważna, wiedziałam, że mimo wszystko chce zacząć ze mną od nowa. Spojrzała na mnie, wzięła głęboki wdech i po raz kolejny posłała mi swoje czekoladowe spojrzenie.

-          Wiem, że nie miałyśmy najlepszego startu. Dałam wielką plamę, chcąc mieć Karola tylko dla siebie. Nigdy nie uważałam, że jesteś jakaś wredna, głupia, czy coś, ale bałam się, że odbierzesz mi faceta – sama rozumiesz, jesteś śliczna, znasz go chyba najlepiej ze wszystkich i w ogóle.

-          My się tylko przyjaźnimy… - mruknęłam.

-          Tak, wiem, teraz wiem. No i to był mój błąd, bo Karol snuł się jak duch po domu, a ja wiedziałam, że to w pewnym sensie przeze mnie i aż mnie skręcało w środku.

-          Daj spokój, to już nieważne. Ja po prostu chcę, żebyś wiedziała, że nie zamierzam zabierać ci Karola w żaden sposób, po prostu czasem wyrwę ci godzinę twojego czasu spędzonego z nim, dając ci szansę na spotkanie z przyjaciółką. – Liliana pobladła i spuściła wzrok.

-          Bez sensu, ja nie mam przyjaciół – wymamrotała. – Ale to nie czas na takie zwierzenia, co cię jeszcze do mnie zaprowadziło?

-          Chęć nowego startu – wyszczerzyłam zęby w uśmiechu. – I może poszukiwanie przyjaźni? – odniosłam się do jej poprzedniej wypowiedzi, po chwili dodając: - Ja też nie mam przyjaciółki, bo chyba Karol się nie liczy jako przyjaciółka, ty powinnaś o tym wiedzieć najlepiej – wyszczerzyłam się po raz kolejny.

-          No przyjaciółką to on nie jest – przyznała, uśmiechając się w charakterystyczny sposób i kiwając gorliwie głową.

-          Nie chcę znać szczegółów – zaśmiałam się głośno.

Gadałyśmy do późnych godzin wieczornych. Okazało się, że Karol jest u rodziców i ma tam spędzić jeszcze dwa dni. Całkiem dobrze nam poszedł ten nowy start.

Kiedy poznałam Lilianę? Nie powiem nigdy, że wtedy, gdy do mojego mieszkania przyprowadził ją Karol, ale na to pytanie odpowiedź będzie brzmiała: od dnia, w którym pokłóciłam się z Kamilem. Zaprosiłam Lilę do siebie i właśnie wtedy rozdzwonił się mój telefon – na wyświetlaczu mój chłopak. Bez wahania odebrałam, prosił mnie, bym wróciła już do domu, powiedział też, że przeprasza za wszystko, co powiedział i że czeka z niespodzianką w domu. Postanowiłam się więc pozbierać – pożegnałam się buziakiem z Lilką i wyszłam z domu. Skontrolowałam godzinę, trochę przed dwudziestą trzecią. Miałam zamiar wrócić skrótem. Szybkim krokiem pokonywałam ulice, mając dziwne uczucie mrowienia na karku – zawsze w ten sposób objawiał się u mnie strach. Miałam nadzieję, że te moje przeczucia nie sprawdzą się. Szkoda, że się myliłam, poczułam zimne dłonie na nadgarstku i spróbowałam się wyrwać, wykonując dźwignię na kciuk, której nauczył mnie tata, ale ten ktoś pociągnął mnie za włosy. Zabolało jak cholera, ale spróbowałam się obronić, nie tracić zimnej krwi, mimo serca walącego w piersi ze strachu. Kopnęłam przeciwnika w kolano, bo jego intencje były chyba jasne, prawda? Zaczęłam jednocześnie krzyczeć, no ale błagam, kto łazi skrótami po nocy? Na pewno nikt inteligentny; mężczyzna, którego twarzy nie widziałam puścił moje włosy, próbując opanować ból kolana, ale za to złapał mnie ktoś inny, przyciągając do siebie w ten sposób, że przylegałam do niego całym ciałem. Poczułam coś zimnego na szyi, to było ostrze noże, a napastnik szepnął:

-          Chcesz tego?

-          N…nie, oczywiście, że nie… - odparłam, bojąc się poruszyć. Facet mógł mi poderżnąć gardło w każdej chwili, więc bałam się nawet oddychać.

-          To siedź cicho. Jeden głośniejszy krzyk i będzie po tobie – delikatnie przejechał ostrzem po moim obojczyku w ten sposób, że pociekła mi krew, miałam ochotę zapiszczeć, ale się powstrzymałam. Powiedział coś przed chwilą… - I tak ma być – zaśmiał się, podczas gdy drugi napastnik opanował ból.

Pierwszy z nich zaczął się cofać, a ja razem z nim. Wiedziałam, co ma zamiar zrobić. Gwałt. Na własne życzenie, bo kto jest tak głupi, żeby chodzić skrótami po nocy? Tylko ja…

Mężczyzna, który się cofał, ciągnąc mnie zaczął mi zdejmować kurtkę, w tym momencie nadeszła pomoc.

-          Zostawcie ją.

-          Bo co? – mężczyzna stojący za mną zrezygnował ze zdejmowania ze mnie kurtki i zostawił mi ją wpół rozpiętą.

-          Bo nie skończy się to dla was dobrze…

-          Tak? Dla niej też nie – przycisnął mi nóż do gardła, a ja odsunęłam się lekko od ostrza. Nie wiem skąd, ale znałam głos, mężczyzny, który stanął w mojej obronie.

-          No właśnie – dodał drugi, który był znacznie większy od trzymającego mnie. Kościsty uścisk wzmocnił się jeszcze bardziej, zadrżałam.

-          Nie róbcie jej krzywdy. Nie należy jej się.

-          Dlaczego?

-          Dlatego! – krzyknął, a ktoś z tyłu wytrącił nóż trzymającemu mnie i odepchnął go w ten sposób, że mogłam swobodnie uciekać.

Może to nie było najlepsze z mojej strony wobec ludzi, którzy stanęli w mojej obronie, ale wykorzystałam sytuację i zaczęłam uciekać. W międzyczasie wyjęłam telefon i zadzwoniłam na policję, nerwowo trzęsąc się. Obiecali szybki przyjazd, a ja spróbowałam wyrównać oddech. Powinnam tam wrócić i sprawdzić, czy moim wybawicielom nic się nie stało, czy też uciekać czym prędzej do domu?

Moje wątpliwości zostały rozwiane, gdy zobaczyłam biegnącą w moim kierunku męską sylwetkę.

Chyba miałam kłopoty…

 *

Ka-boom.
Pytania do bohaterów: KLIK
Pytania do mnie: KLIK
Ankieta: po prawej i w górę.

Pozdrawiam.