Dwadzieścia sześć

Myslovitz - Prędzej, później, dalej

*

"Tam gdzie rozum śpi, tam prosto iść,
albo dalej, gdzie tak łatwo być,

głośno krzyczeć i zawsze już,

którą wybrać mam z tak wielu dróg?"

Patrzyłem na krzątającą się po domu Berenikę i zastanawiałem się, czy może nie lubi świąt? Była tak zdenerwowana, jak nigdy. A przecież tę Wigilię mieliśmy spędzić we trójkę – ja, Maks i ona. Rozczulały mnie pewne jej gesty, na przykład nerwowe poprawianie włosów, mimo że dłonie miała całe w mące. W końcu, po kilku takich poprawkach upięła je wysoko, tak, żeby nie przeszkadzały w jej pracy. Żałowałem, że nie mogę pomóc w gotowaniu czy sprzątaniu, ale trudno – nie mogłem być pesymistą, więc uśmiechałem się dzielnie i prowadziłem konwersację z moją Beśką. Z moją…

Często zastanawiałem się, czy naprawdę jest moja, czy nie muszę się bać, że mnie zostawi. Dzień wypadku wspominam naprawdę niemiło, ale gorzej wspominam dzień, w którym dowiedziałem się, że… no właśnie, wtedy nie mogłem zrozumieć dlaczego to zrobiła, dlaczego mnie zdradziła. Skąd wiedziałem?

…nie, nie od Mileny, jak pewnie wszyscy pomyśleliście. Od Cypriana, wprowadzał się właśnie do mieszkania, no i nie mógł poradzić sobie z wniesieniem pewnej rzeczy do mieszkania, więc mu pomogłem, miałem wolny czas. Maks miał zajęcia do późna, więc miałem chwilę czasu. I co się stało? No cóż, w zamian za pomoc nieznany mi wówczas mężczyzna zaprosił mnie na piwo, nie mogłem, bo prowadziłem, więc dostałem zaproszenie na hot-doga. Gdzieś w starym kalendarzu w pubie było zdjęcie Beśki wśród wielu mydlanych baniek. Cyprian wskazał owo zdjęcie i powiedział:

-          Widzisz tę laskę? We wrześniu ją zaliczyłem – wydawał się być dumny z tego powodu. – Boże, jak to dobrze być bezpłodnym i mieć pewność, że nigdy nie zniszczę sobie pensji alimentami. Swoją drogą, dziewczyna ma słabą głowę, bo jak zacząłem ją rozbierać, była tak pijana, że ledwo wiedziała, co się wokół niej dzieje. Parę razy kazała mi spadać, bo ma faceta, a potem dała się rozebrać.

-          Ja tam wolę zostać kiedyś ojcem – odrzekłem. – Poza tym myślę, że wiesz, że to, co zrobiłeś kwalifikuje się jako gwałt…

-          Nie wniesie sprawy, bo czuje się winna. Rano mnie strasznie przeklęła, później już jej nie widziałem, ale jestem pewien, że ma okropne wyrzuty sumienia wobec swojego faceta – zaśmiał się.

-          Cieszy cię to, że zniszczyłeś komuś życie? – zapytałem, zachowując spokój tylko na zewnątrz.

-          Ehe, bo mnie kiedyś też je zniszczono – powiedział, dopijając resztkę swojego piwa.

-          Ja muszę już iść – zerknąłem na zegarek, w istocie, musiałem odebrać Maksa.

Przypadki są cholernie trudne.

Rozumiałem sytuację Bereniki, bo wiem, że mnie też byłoby się ciężko przyznać do zdrady, ale na początku byłem wściekły, zanim wróciłem wypaliłem mnóstwo papierosów. W myślach dawałem jej czas na powiedzenie mi do końca tego roku, ale teraz… przecież wiedziałem, że mnie kocha. Nie mogłaby się tak cierpliwie wszystkim zajmować, jeśliby mnie nie kochała. No i nie mówiłaby mi wszystkiego tak szczerze… I naprawdę wolałbym, by nie powiedziała mi tego już nigdy. Są pewne rzeczy, które mogę pominąć za pomocą miłości i tę właśnie mogłem. Chciałem.

Zamyśliłem się na ten temat tak bardzo, że nie do końca usłyszałem to, co mówiła do mnie Beśka.

-          Mogłabyś powtórzyć?

-          A ty? Lubisz święta?

-          Ehe – mruknąłem. – Z tobą lubię wszystko – uśmiechnąłem się.

Pewnie myślała, że zacznę opowiadać jej historię świąt z moją matką, które były okropne – właściwie to ich nie było. Właściwie to z nią nie było nic – żadnej miłości rodzicielskiej, żadnej opieki, więc mimo że w wieku szesnastu lat zacząłem pracę, ucieczka od niej była dla mnie ulgą. Myślałem, że zmieniła się w chwili, gdy urodziła Maksa, ale myliłem się, tak bardzo się myliłem… Musiałem go stamtąd zabrać, bo nie wyobrażałem sobie, by przechodził to samo co ja, pragnąłem, żeby w dzieciństwie doświadczył miłości i radości, a nie smutku i nienawiści ze strony własnego rodzica.

Tak, nienawiść, matka mnie nienawidziła. Nienawidziła wszystkich dzieci, bachory, tak o nich mówiła. Nie dostrzegała faktu, że ona sama także była kiedyś dzieckiem… Nie lubiłem tej jej hipokryzji, zresztą, niczego w niej nie lubiłem. Może gdyby zmieniła się choć trochę… W gruncie rzeczy jednak nie umiałem żałować tego, że moje życie potoczyło się tak, jak się potoczyło, w końcu w innym wypadku mógłbym być zupełnie innym człowiekiem niż jestem teraz, mógłbym nie poznać Beśki… Mogłoby być zupełnie inaczej. A może byłbym szczęśliwszy z ojcem…?

Nie, jeśli nie miałbym Bereniki nie byłbym szczęśliwy w ogóle. Znowu spoglądałem w jej kierunku, w sumie najwięcej uwagi poświęcając jej zapracowanym dłoniom. Przygotowywała wszystko jak dla jakiejś armii, a nie dla trzech osób, ale to właśnie ją charakteryzowało, zawsze chciała poświęcać się czemuś na sto procent.

…no dobrze, racja, racja. Nie wszystkiemu. Ale większości, tak, większości rzeczy poświęcała się całkowicie. Tym, którym była pewna, że się udadzą… lub, że sprawią jej wiele radości. I chyba dlatego na samym początku próbowała się wzbraniać przed naszym związkiem, tak mi się wydaje.

Cały czas miałem wrażenie, że ruchy Beśki były bardziej nerwowe. Postanowiłem się tym nie przejmować.

Maks wykorzystywał to, że ma wolne od szkoły w sposób, którego nikt chyba nie spodziewałby się po dzisiejszym siedmiolatku – czytał książki. Mój brat uwielbiał wszelkie łamigłówki, coś czułem, że wyrośnie z niego drugi Einstein. Miałem tylko nadzieję, że szczęśliwy Einstein. Gdybym miał jedno życzenie do wykorzystania, bo złapałbym złotą rybkę? Żeby wszyscy, których kocham byli już zawsze szczęśliwi, bez kłopotów. I nie, nie napisałem „najbliżsi”, bo jako najbliższych można uznać po prostu rodzinę. A ona często ma niewiele wspólnego z bliskością… Na przykład taka moja matka.

Chcę poznać mamę Bereniki, to musi być dobra kobieta – myślałem. Moja zielonooka wypowiadała się o niej w samych superlatywach, musiały mieć ze sobą naprawdę dobry związek emocjonalny. Przecież bardzo prawdopodobne, że gdybym spędzał z ojcem czas w dzieciństwie, to pewnie miałbym z nim dobry kontakt.

Podczas kolacji, która upływała w miłej atmosferze przyglądałem się Berenice. Jadła w spokoju barszcz z uszkami, często uśmiechając się do Maksa i coś do niego mówiąc. Około godziny dwudziestej w naszym mieszkaniu rozległ się dzwonek do drzwi.

-          Otworzę – Beśka wstała i spokojnie podeszła do drzwi. – No proszę, proszę, święty Mikołaju, myślę, że masz coś dla nas – wyczuwałem, że się uśmiecha.

-          No jasne, że mam! – powiedział „święty Mikołaj” i wszedł do środka. Oj ta Beśka, nie mogła się powstrzymać; uśmiechnąłem się szeroko. – Chodź no tutaj, Maks – powiedział Mikołaj, a ja, mimo zmienionego głosu rozpoznałem w nim Karola. – Byłeś grzeczny? – zapytał, a chłopiec pokiwał głową. – Był grzeczny? – zapytał się mnie i mojej dziewczyny.

-          Był! – odpowiedzieliśmy jednocześnie.

-          No to proszę, coś dla ciebie – rzekł Karol, wyjmując z worka dużą paczkę. Muszę przyznać, że był świetnie przebrany.

-          Berenika, a ty, czy byłaś grzeczna? – zapytał. Spojrzałem na moją dziewczynę.

-          Pytaj się Kamila, ja tam nie wiem – zrobiła niewinną minkę. Pokiwałem głową i potwierdziłam, że owszem, była, a jednocześnie poruszyłem brwiami w charakterystyczny sposób i wyszczerzyłem zęby.

-          No dobrze, ty też coś dostaniesz – powiedział Mikołaj. Dostała małą paczuszkę, zapewne była w niej biżuteria. – A ty, byłeś grzeczny?

-          Był, był – potwierdziła moja dziewczyna.

-          Dobrze, zatem proszę, to dla ciebie – rzucił przyjaciel Beśki i ja również dostałem pakunek.

-          Mikołaju, my też coś dla ciebie mamy, no i dla pani Mikołajowej również! – powiedziała ciemnowłosa. – Proszę – wręczyła mu dwie duże torby z prezentami dla Karola i Liliany.

Dziwiłem się, że mimo niezbyt dobrego startu dziewczyny się polubiły – ba! – zaprzyjaźniły nawet. Jak widać, życie potrafi zaskakiwać, uśmiechnąłem się do siebie.

Koło dwudziestej trzeciej Maks położył się spać, a ja (chyba) pomogłem Berenice posprzątać.

Bez sensu, cały czas dziewczyna wzdychała ciężko.

-          Kamil, obiecaj mi, że nawet jak mnie nie będzie, to zachowasz ten dom – powiedziała w końcu.

-          Boże, kochanie, co ci jest?! – wykrzyknąłem nie lada przerażony.

-          Nie, nic, tylko… Muszę ci coś opowiedzieć. – wiedziałem już o co chodzi. Będę musiał odejść. Mogłaby mi nie mówić…

-          Mów, proszę.

-          Tylko proszę, nie przerywaj i nie odjeżdżaj stąd, dopóki nie skończę mówić, proszę – przyjrzałem się jej pięknym, idealnym rysom twarzy. W kącikach jej oczu zgromadziły się łzy.

-          Dobrze – zgodziłem się. – Mów.

-          Zanim cię poznałam, sypiałam z naprawdę wieloma facetami. Nie wierzyłam w miłość, bo każdy z nich mnie zdradzał, prędzej czy później. Ja żadnego z nich nie zdradziłam, nigdy, nigdy! I żadnego z nich nie kochałam. Wtedy… - westchnęła – wtedy pojawiłeś się ty. Myślałam, że jesteś jak każdy, że potraktujesz mnie jak zabawkę. Jednak okazałeś się inny, a ja też, podświadomie byłam z tobą nawet tam, gdzie z innymi dochodziło do rozstania. I pojawił się też Maks, pokochałam go od początku, musiałam mu pomóc, nawet gdybyś ty obchodził mnie mało, a obchodziłeś. Nie chciałam cię zranić, bo byłeś bez wad, byłeś nieszczęśliwy, widziałam smutek w twoich oczach. Jednocześnie bałam się zaangażować w związek, rozumiesz? – pokiwałem głową. – No i wyjechałam do Kotarynia, tęskniąc za tobą jak cholera, chociaż dalej wmawiałam sobie, że miłość nie istnieje. Rozmawiałam o tobie z mamą, ona mówiła, że cię kocham… Zaprzeczałam. Dostałam zaproszenie na Koty Jesienne, to taka głupia zabawa, wiesz, wiejskie duperele. Zgodziłam się, sama nie wiem czemu, no i upiłam się, jak głupia jakaś. Cyprian zaciągnął mnie do łóżka, znienawidziłam go za to, bo jednocześnie zrozumiałam, że cię kocham i kochałam od samego początku, od pierwszego zaprzeczenia. A potem…? Potem było cholernie ciężko się przyznać, Milena groziła mi, że wszystko ci powie, a jak przyznałam się jej, że jestem w ciąży, to mną szarpała i powiedziała, że jeśli cokolwiek ci powiem, to… - w oczach mojej ukochanej stały łzy. – Bałam się, więc cię o to poprosiłam, ona mówiła, że cię kocha, że będziesz jej, to było tego dnia w którym miałam tamten koszmar. I mimo wszystko cię kocham… - spuściła głowę, nie hamując łez. – Skończyłam – dodała, gdy zauważyła, że się nie odzywam. Wyjechałem na wózku z kuchni do naszej sypialni, po swoje rzeczy. – Co robisz? – zapytała zdziwiona, gdy zacząłem się pakować.

-          Myślałaś, że zostanę? – głupie pytanie, sam miałem nadzieję, że z nią zostanę, że nic mi nie powie.

-          Nie, nie, ale bądź tu, w tym domu… Tu będzie ci wygodnie, nie ma progów, wiesz… Ja wyjadę. Mam już wszystko spakowane, pamiętaj, obiecałeś mi, że tu zostaniesz – powiedziała, połykając łzy wielkie jak grochy.

-          Pamiętam – mruknąłem.

Wzięła swoją walizkę, zarzuciła na siebie ubrania, włożyła wszystko do samochodu i odjechała.

Koniec…? – pomyślałem. 

*

Uprzejmie informuję, że pozostał już tylko epilog, który ukaże się prawdopodobnie w sobotę.

Pozdrawiam.

PS: Pytania do bohaterów? klik!
Pytania do mnie? klik!